Biz küçükken ihtiyacı olanlara para vermesi öğretilen çocuklardık... yolda gördüğümüz ihtiyacı olan kişilere anne babalarımız para vermezdi de destek olmayı, paylaşmayı öğrenelim diye elimize para tutuştururlardı. Şimdi biz mi öğrendiklerimizi unuttuk yoksa dolandırıcılık arttı da ihtiyaçları olanları mı bulamaz hale geldik. Ben son yazdığımın olduğuna inanıyorum. başıma gelen bir kaç olay anlatayım;
arkadaşımla dolaşmaya çıktık. yürürken yolda bir kadın geldi. üstü başı düzgün, dilenmek için kendini paralayan bir tip değil belli. Elinde oğlunun olduğunu söylediği bir sağlık karnesi ve ilaçları almak için para denkleştiremediğini söyledi. Gereken tutarıda söyleyince çıkardık cüzdanları dnekleştirdik parayı verdik. Teyzenin söylediği ilk miktardan eminiz ama parayı sorgulamadan verdiğimizi görünce birden 'ben o kadar demedim şu kadar dedim diye iki basamaklı sayının onlar basamağı değişiverdi' baktık kandırılıyoruz. verdiğimizi de geri almadan uzaklaştık. O zorlukta hasta birisinin olmaması sevindirici ama salak yerine konuluyor olmamız üzücü.
Gelelim yol parası olmayan teyzelere, İstanbul'a yolu düşenler bilir aylık akbil sistemi vardır. Verirsiniz her ay 55 liranızı 200 defa araçlara binebilirsiniz. bizde geziyoruz diye her ay doluruyoruz. Yine gezdiğimiz birgün teyze geçti önüme kızım yol param yok dedi. Tamam teyzecim ben otobüse tranvaya neye binceksen akbil kullanayım dedim. aa teyze bir kızdı bana olmaz para ver diye :D neye uğradığımı şaşırdım. derken yoldan geçen başka bir teyze dolandırıyorlar kızım kanma diye çığlık attı bu sefer kulak çınlaması falan derken kendime geldim ve yoluma devam ettim.
son olarakta ramazanda dolaşan ilahili dilenciler..
bir binadaki su paralarının çalınması üzerine komşulardan biri fırlar sokağa başlar bağrınmaya. malumunuz ben ramazanda 3-4 civarında uyanıyorum ve teyzenin bağırmasına uykumu yarıda kestim. son cümleyi yazıyorum buraya.
dilenci: benim sizin paranıza mı ihtiyacım var abla.
ee güzel kardeşim niye dileniyorsun:D
Ve haberlerde gördüğümüz bacağının üstüne oturup bacağım yok diye dilenip zabıtayı görünce koşmaya başlayanlar. bir sokakta dilenip diğer sokakta mercedeslere binip gidenler.
Zaten zor güven duyulan dönemlerdeyiz birde bu gerçekler... Bizi yardımsever olmaktan uzaklaştırdı. Bulabilir miyiz gerçekten yadıma ihtiyacı olanları? bu sorunun cevabı ise çok zor.
Dün gece camıma bir kaç damla çarptı uykumdayken ve ardında yağmurla birlikte gelen bir toprak kokusu evet evet bilirsiniz işte yağmurda içinize işleyen mis gibi huzurun kokusu... uyku arasında aslında sesten uyanınca sinirli olurum ama olmadı bu sefer mutluydum şehri dinledim sonra, hiç kimsenin sesi yok şehir sessiz... Ne kadar da güzel bir şehrin sessizliği, herkes uykularında, kimsenin birbirinden haberi yok. herkes kendi hayatını yaşıyor ve kimseye karışmıyor o an.
.jpg)
