Big Fish filmini izledim az önce, hikayeler anlatan bir babadan bahsediyor ve bu hikayeleri bir çok kez duyduğu için sevmeyen oğlu... Fazla abartılı geliyor ona hikayeler ve bir sürü ortamda duyduğu için anlamsız. Gerçekliğini yitirmiş artık. Ama bir bakıyorsun bir kayıpla yüzleştiğinde hikaye kahramanları gerçek. Çok geç anlıyorsun gerçekleri kendinin yok ettiğini.
Hayatta böyle işte kendimizi olayları kötü yanından görmeye şartlıyoruz. Basit görüyoruz büyük mutlulukları. Bizim doğum hikayemizin önemsenerek anlatılması abartılı gelebiliyor. Off yine mi abartıyorsun diyebiliyoruz. Ama o insanın gözünde ne kadar önemli olduğumuzu, bizi kelimelere sığdıramadığını bir hastane köşesinde anlayabiliyoruz.
Ve duymayı beklediğimiz sözleri ancak giderken söylemeye cesaret ettiği için kaybederken birini, geçmişteki mutlulukları kazanıyoruz ama kayıp mı kazanma mı tartışılır.
Eğlenceli hikayelerle yaşamınızı sorgulamak isterseniz iyi bir film diyebilirim.
İyi seyirler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder